توضیحات

شکل گیری نظام پیمانکاری در 5 دهه گذشته در ایران با توجه به حجم و ابعاد پروژه ها دستخوش دگرگونی های بسیاری با توجه به نرم های بین المللی شده است در 2 دهه گذشته شکل گیری نظام دوعاملی EPC (با حضور کارفرما و پیمانکار EPC) در مقابل روش سنتی سه عاملی (حضور کارفرما، مهندس مشاور و پیمانکار C) در انواع پروژه های صنعت احداث مشاهده گردید. توزیع ریسک و مسئولیت بین بازیگران اصلی در اجرای پروژه ها، کارفرما، مشاور و پیمانکار همواره دغدغه اصلی در اجرای پروژه های عمرانی و غیر عمرانی کشور بوده است. عدم شفافیت در نگارش قراردادهای فیمابین در هر دو روش سه عاملی سنتی و دو عاملی EPC و نبود یک تقسیم مسئولیت منصفانه و عادلانه بین طرفین کارفرما و پیمانکار موجب جدل های قراردادی بسیاری گردید و این منازعات قراردادی منجر به تطویل مدت پیمان ها در ایران در چند دهه گذشته گردید بنحوی که دوران اجرای متوسط پروژه های عمرانی در کشور 2- 3 برابر مدت پیش بینی شده اولیه و تا بیش از 10 سال به تایید مقامات رسمی کشور من جمله در گزارشات سازمان برنامه و بودجه منعکس شده است.

نگارنده این مجموعه با تجربه بیش از 53 سال حضور فعال و ممتد در صنعت احداث کشور و در انواع پروژه ها در بخش راه، اب، ابنیه، نفت، گاز، پتروشیمی و معدن و نظایر ان از همان ابتدا دغدغه شفافیت در اجرای قراردادهای فیمابین دولتی و غیر دولتی را با پیمانکاران داشته است و در این فاصله طولانی با نگارش مقالات ، سخنرانی ها در کنفرانس های متعدد در صنعت احداث کشور و همچنین درج مقالات در مجلات مهندسی تلاش نموده است که تجربیات خود را بنحوی به جامعه مهندسی انتقال دهد و از بیش از 250 نوشتار 80 مقاله منتخب را در 7 حوزه در دو جلد با نام ”  رویکردهای کارشناسی در حوزه نظام فنی اجرایی” ( مدیرت اجرای پروژه ها)منتشر نموده است . در این نوشتار به نگاه های ذیل توجه شده است:

1. ماهیت تقسیم پروژه ها از منظر دوعاملی و سه عاملی و توزیع ریسک و مسئولیت بین بازیگران پروژه ها
2. عدم شفافیت در قراردادهای جاری
3. نگاه به موضوع مدیریت اجرای پروزه ها توسط هر یک از بازیگران اجرای پروژه
4. ارائه پاره ای مقالات در مورد علل عدم ماندگاری شرکتهای پیمانکاری و مشاوره ای با نرم های بین المللی